Montana

Waterton NP Canada, maandag 17 september. De wind raast door het dal en de zon schijnt en verwarmd het dal de wind neemt hierdoor snel af. Na alles te hebben gereed gemaakt voor vertrek willen we nog even koffie drinken in het bekende Prince of Wales hotel. Helaas gesloten in verband met seizoen sluiting. Dit hotel was van de oliemagnaten, want hier werd (aan de oppervlakte) olie ontdekt. De eerste oliewinning van Canada was dus hier, gelukkig zie je niets meer van terug. Eigenlijk gebruikte de Native deze olie al heel lang maar alles is hen ontnomen. Een treurige geschiedenis van een volk wat  de natuur wel begrijpt.

Na te hebben getankt bij een oude nostalgische tankstation overigens de enige van Waterton gaan we verder.

De (fall) herfst kleuren begint het landschap langzamerhand te veranderen in een kleurenpalet. Geweldig om op te zien met de bergen en meren op de achtergrond is het een plaatje. Na 34 km te hebben gereden door dat mooie landschap komen we aan bij een kleine grensovergang naar the States. We worden hier hartelijk verwelkomt door een vriendelijke medewerker van de Border Securities. Hij checkt alle papieren en helpt mee met invullen I-94W. Van hem kreeg ik zijn bril te leen en kreeg een poetsdoeken erbij. We hebben samen zelfs gelachen en tranen liepen over onze wangen. Waarom.. dat vertellen we ff niet. We krijgen van hem een landkaart van Montana en tips met uitleg om naar Many Glacier te gaan. Hij neemt alle tijd voor ons. Hij checkt onze paspoorten opnieuw en ziet dan de in het verleden gezette VS stempels en zegt dat hij ons niet laat betalen voor deze overgang, want National park pas is al te duur voor natuurliefhebbers vind hij. (Hij weet niet dat we het geheime wapen "Franks National Pas" hebben) De vriendelijkste grenspost wat we ooit hebben meegemaakt. Dat is anders dan in Canada waar twee six-packs de vrouwen beoordelen op uiterlijk en die dan doorlaten gaan en nakijken.

Many Glacier is erg mooi en we vergeten de tijd (de foto's zeggen genoeg). We moeten weer door de eindeloze prairie en komen in troosteloze vervallen bebouwing terecht. Hier in en nabij Browning wonen de Blackfeet. Eens een trots volk, maar hun trots is afgenomen door het opleggen van Westerse gewoonten. Het decor van het landschap is als in de film "dancing with wolves". Dit hier is the cowboy trail.
We zijn verlaat en de weg wil niet vlotten. Trump is zijn belofte om infrastructuur te  verbeteren aan het indienen, dus langzaam rijdend  karren we door. We besluiten te stopen in Helena "the cowboy city van Montana" en tevens hoofdstad en dat met zijn vijfendertigduizend inwoners.

We eten buiten met een aangename temperatuur... tjonge wat hebben we dat gemist

Howdy yiii-haaaa.

@ Frank thanks !!!!

@ Facebook'ers, App'ers en log volgers mooi dat jullie ons volgen en bedankt.